Er was een tijd dat ik wekelijks meerdere uren op een mountainbike doorbracht. Ik heb er geen uitzonderlijk talent voor, maar het is een prachtige manier om in de natuur te zijn. Met een mooie mix van sensatie en fysiek afzien. Beide afhankelijk van hoe hard je je best doet.
Een vriend van me heeft wél talent voor op een mountainbike zitten. Überhaupt is het iemand die je gewoon op een fiets moet zetten om zich te vermaken. Wij fietsen samen op de Amerongse berg, op de Utrechtse Heuvelrug. Prachtige omgeving met mooie grote bomen. Geen enorm lastig rondje, maar wel met wat langere beklimmingen en soms technische afdelingen. Natuurlijk was hij heuvel op sneller, van het fietsen op de weg was allang duidelijk dat hij zich zowel horizontaal als diagonaal omhoog een stuk sneller kon verplaatsen dan ik. Maar ook heuvel af lukt het me niet om hem bij te houden. Dat verraste me dan weer wel.
De eerste ronde reed ik voorop, het tweede rondje reed ik achter hem aan. Wanneer we ergens boven waren hield hij even in. Bij de laatste afdaling naar beneden -over een bospad waar ik al veel vaker had gereden dan hij- zag ik hem, moeiteloos en ontspannen, steeds verder van me wegfietsen. Vermoeidheid was het niet, maar hoe ik mijn best ook deed, ik hield hem niet bij. Beneden aan de afdaling stond hij al naast zijn fiets toen ik remde. “Hoe ben jij in vredesnaam zo snel beneden?” vroeg ik. Hij paktie zijn bidon, nam een slok en zei, “Jij bent de hele tijd om boomwortels en kuiltjes heen aan het rijden, terwijl je naar het einde van het pad moet kijken. Daar moet je heen. Niet zoveel bezig zijn met wat je niet wil, want ‘niet’ geeft geen richting. Je moet bewust naar het eind van de het pad fietsen, je automatische systeem zorgt er wel voor dat je die kleine obstakels ontwijkt.” Hij deed zijn bidon terug op de fiets en reed naar de auto.
Dat was de dag dat ik zowel een fietsles als een onbedoelde levensles kreeg.
Nu je hier toch bent: Waarom moet je eigenlijk niet strategisch stemmen?
Afbeelding door Adobe Firefly.
Erwin Fisser 